Buhay Opis

Tuwing pumapasok ako sa opisina, iniisip ko agad..."Ang dami ko na namang hahabuling task, 

dapat matapos ko na yun, kung hindi pending na naman ang ibang task, TAT na" sa amin ang TAT 

ay TURN AROUND TIME o Deadline. Nasa bahay pa lang ako, ang dami ko ng reklamo sa isip ko, 

sana sumesweldo ka na lang ng hindi nagtatrabaho, patulog tulog, nood nood, kain kain, relax 

relax, lakwatsa dito, lakwatsa doon. O di ba ang sarap ng buhay kapag ganyan, pero hindi eh, 

hindi kailanman mangyayari sa akin yan, kailangang magtrabaho para magkapera, kumilos para 

kumita. Hay ang buhay nga naman. Paggising sa umaga, este sa tanghali o sa hapon, babangon 

ako, mumog, tapos upo, nakatunganga habang hinihintay matapos maligo ang isang kasama o kaya 

naman tunganga lang talaga. Parang ang sarap bumalik sa higaan kapag ang antok na antok ka 

pa, pero ano pa pa nga ba eh tintawag ka na ng kompanya. So ito na ang turn ko sa banyo o 

maliligo na ako habang ang isa ay nagpapaalam na para pumasok na sa opisina. Mag isa na lang 

ako sa bahay kung kayat ang dami dami kong naiisip. Ang ingay ng kapitbahay, naririnig ang 

mga kalabog nila, ang sigawan nila, meron naman doon na sa bandang ibaba o 1st floor na 

parang may 60 students yung babae kung makapagturo sa kanyang anak, hindi ko lang 

maintindihan kung bakit alas kwatro pa lang ng umaga nagtuturo na e dis oras na ng gabi. Ah 

basta, hindi ko sila kilala. Habang ako'y naliligo, natatakot ako, hindi ko alam kung bakit 

ang dami dami kong iniisip kapag naliligo ako, panu ba naman kalabog ng kapitbahay ang lakas 

lakas kaya pakiramdam ko tuloy may pumapasok na sa bahay para magnakaw o mang salvage o mang 

kidnap, minsan nagugulat ako kapag may naririnig akong parang kumakatok, iniisip ko tuloy na 

baka bigla akong pasukin sa banyo at saksakin o kaya naman nag aabang na sa labas ng banyo sa 

paglabas ko at bigla akong saksakin. Ayoko ng ganung pakiramdam. Ano pa ba ang magagawa ko 

kung ang oras ng aking trabaho ay alas dos (2pm) ng hapon hanggang alas dies (10pm) ng gabi 

at mandatory pang mag overtime ng 4 hours a day. Kaya naman ang uwi ay inaabot na ako ng 

madaling araw ng alas dos ng umaga sa opisina at makakauwi ako sa bahay ng alas quarter to 

3am. Kaya naman pagod na pagod ako araw araw at inaantok na pagkauwi. Pagdating ko ng bahay 

hindi muna ako matutulog kaagad dahil magpapahinga muna ako saglit at magpapatuyo ng pawis 

kung kayat 3:30am na ako natutulog. Ang hirap ng buahay dito sa mundo, maswerte ang mga taong 

pinagpala ng kayamanan, yung mga may kaya sa buhay. Malas naming mga karaniwang manggagawa 

dahil hindi laging ginhawa ang natatamasa namin, dahil kahit kayod ka ng kayod hindi pa rin 

sapat ang kinikita mo sa isang araw. Gaya ko, at malamang kagaya niyo rin ako.

Pagkatapos kong maligo ay dali dali na akong magsisipilyo at magbibihis. Ang bihis ko ay 

napakasimple na lamang, gaya noong dati na todo porma pa ako, long sleeves, plantsadong 

slacks, maayos na buhok, nang kung ano anong palambitin sa katawan. Yan ako dati, pero ngayon 

ni pantalon ko hindi ko na magawang plntsahin, hindi  na ako ng lolong sleeves kung hindi 

polo shirt na lang, wala na rin akong nilalagay sa buhok na dati punong puno ng wax. Ang 

losyang ko na, ang baduy ko na. Pero kahit ganito ako, hindi ko naman kinonsidera na 

kabawasan iyon sa pagkatao ko, ang mahalaga ay makapasok ka sa opisina dahil mas kailangan 

nila ang kakayahan mo sa trabaho kaysa sa itsura mo.

Electric fan off, tanggalin ang saksakan, windows lock, lights off, door locked then lakad na 

papasok. Habang binabaybay ko ang mga daan along naia, wala naman akong iniisip na, kung 

hindi ang magmadali para makahabol sa oras.

At andito na nga ako sa opisina.

Puch in para sa attendance gamit ang cronos na malapit sa entrance gate.

Deretso ako sa comfort room para magpunas ng pawis, bakit ba kapag pumapasok ako sa cubicle 

ng CR ay ang daming kalat at pira piraso ng tissue paper. Ang mga empleyado nga naman, parang 

walang ethics kung makagamit ng tissue, nandiyan na nga ang basurahan hindi pa maitapon ng 

maayos, karamihan kung makagamit ng tiisue ay halos isang rolyo na ang nauubos, e sisinga 

lang naman. Napansin ko din ang nakalagay na FRIENDLY REMINDER sa tabi ng lalagyanan ng 

tissue, at ang sabi " Think twice before you roll the tissue holder! Trees are killed in producing the tissue paper you're holding right now. Killing our trees means killing our planet. Do your share in saving Mother Earth. Use just enough tissue paper" hindi bat nakakawalang respeto naman sa mga kapaligiran natin? At 

nakakwalang respeto din sa mga susunod na gagamit at naglilinis ng lugar. Asan ang pagiging 

sense of cleanliness? Wala na, wala na. Lalabas na ako CR para umakyat na sa pangatlong 

palapag ng building, doon ay maraming empleyado na pababa't paakyat sapagkat iyon ang oras ng 

uwian at pasukan, palibhasa alas dos na ng hapon. Sa aking pagakayat ay marami din akong 

binabati sa mga kakilala ko, smile dito smile doon, kung badtrip e simangot dito simangot 

doon. Gamit ang aking ID, tinutok ko ito sa isang magnetic na bagay para mag unlock ang 

pintuan papasok sa aking workstation, yun naman ang kagandahan dahil hindi basta basta 

makakapasok ang mga hindi empleyado sa naturang opisina. Makakaramdam ka ng konting ginhawa 

dahil centralize naman ang kwarto, nakakawala ng pawis at napapwi ang pagod dala ng malamig 

na hangin. Pangatlong table ako nakapwesto mula kanan, at sa likuran ko ay ang aking mga 

kasamahan sa opisina at ang aking Team Leader, unang table mula sa kanan. Hindi ka makakagawa 

ng Internet surfing sapagkat nakikita ka ng boss mo, pinagbabawal ng kompanya. Pero sadyang 

minsan makakapal din ang mga mukha namin dahil kahit nakikita kami ng mga boss namin ay nag 

iinternet pa rin kami, hindi maiwasan pagkat lalo na may mga importante kang i-lilike sa 

Facebook account mo, yung iba pasimple lang, tipong ang liliit na ng window sa screen sa may 

bandang gilid, kapag nandiyan si sir minimize muna at kapag andiyan ang manager, exit na ang 

facebook o kung anu mang internet na nandiyan.

Maghihintay pa ako ng ilang minuto para makapag log out ang aking kapalitan sa computer, 

minsan ginagamit ang computer ko kapag wala ng magamit na iba. Dito sa opisina dalawa sa 

isang computer ang gamit namin dahil kapos ang kompanya sa paglalaan ng mga gamit. Ewan ko ba 

sa kanila, computer lamang ang medium ng transaksiyon ngunit pinagkakait nilang magbigay ng 

mga computers. Sadya nga namang napakatipid o sadyang kuripot ang kompanya dahil isang 

Pilipino ang may ari nito. Saan ka pa makakakita ng pribadong kompanya na uhugin na ang 

computers, halos 30 years ng ginagmit at taon pa ng koppong kopong. Natawa na nga lang ako 

bigla noong may sumabog na computer sa kabilang lane, sa sobrang luma na pinapagamit pa at 

yun sumuko si lolo. Sabi nga nila, hanggat hindi pa sumsabog ang PC hindi aalisin, sabi ko 

naman, sige hintayin nyong masunog ang kompanya nyo dahil sa kawalang konsensya nyo. Bakit ba 

sila nagtiyatiyaga sila sa luma na at mabagal pa kung kaya naman nilang magproduce ng bago at 

mabilis. Napatingin ako bigla sa katabi kong computer, tiningnan ko kung ilang taon na, naku 

po, 2008 pa. Ang uso ngayon flatscreen na.

Kung ako lamang ang tatanungin,  nakakwalang gana ang magtrabho sa ganyang klase ng makina, 

nakakatamad at gusto mo na lang tulugan. Taon ang bibilangin bago mapalitan ang mga gamit.

Nakapag log out na ang kapalitan ko, ako naman ang magbubukas ng account ko, simula na ng 

gamitan ng ulo at linaw ng mata. Wala naman akong masasabi sa gingawa kong trabaho, 

samakatuwid masaya ako sa ginagawa ko, kahit napadaming problema o errors na nakikita sa task 

ko, nagagawan ko naman ng solusyon at wala namang madaling trabaho. Pitong oras akong 

nakaupo, kasama na dyan ang break time at CR. Pressure ika nga, oo pressure ang inaabot ko, 

naghuhumikahos, natataranta at minsan nakakabato sa dami ng ginagawa, lalo na kapag ang 

kliyente mo ay hindi maintindihan ang sinasbi o kaya ako yung hindi makaintindi sa mga 

Instructions nila at mga sagot sa mga queries mo. Pagkatapos kong upuan ang computers 

maghapon, sasakit na lang ang batok mo, ang mata mo, ang kamay mo pagkatpos ang lahat.

Siya nga pala, nakasalamin na ako ngayon dahil sa nanlalabo na ang kanang mata ko. Araw araw 

akong nakatutok sa computer, walo hanggang labing anim na oras sa isang araw. Tumatanda na 

yata ako. Pero kahit gano ako mgtrabaho ng magtrabaho, hindi pa rin ako yayaman dito kahit 

siguro ilang dekada na ang lilipas. Madami akong binubuhay, may papag aralin pa, kaya wala ng 

oras para maghanap ng mapapangasawa. Hindi naman talaga hanggang dito ang gusto ko sa buhay, 

gusto ko ding umangat, gusto kong iparamdam sa nanay ko ang buhay ginhawa. Hindi pa namin 

nararanasan na mag ulam ng karne ng derecho sa isang linggo o kaya kumain sa mga mamahaling 

restaurant. Tumira sa tiles ang sahig na bahay, ang magkaron ng medyo maayos ayos na t.v, 

wala din kaming ref o washing machine man lang. Yan sana ang gusto kong ipadama sa mga 

kapatid at lalong lalo na sa Nanay ko. Pangarap kong mangibang bansa para sa mga pangarap ko 

na yan, gusto kong guminhawa naman kami kahit papano. Plano kong kumuha ng sarilui kong bahay 

at lupa para investment man lang habang akoy nagtatrabaho pa. Ang buhay nga naman, paano ko 

makakmit ang mga yan kung isang simple at karaniwang mangaggawa lang ako. Pero higit sa lahat 

nagpapasalamat pa rin ako kay GOD na kahit papaanp eh buhay kami at ligtas tayong lahat.

Pangalawang kwento ko nga pala ito.

You Reminds me of this

Tingnan mo nga naman ang pagkakataon, hindi ko na ito naalala eh, pinaalala mo pa... hehhe! wow! Salamat po. You remind me of my old blogs. You demand to do it again, so request granted! Clap! Clap! Clap!. Ito sisimulan ko ulit ang pagsusulat, palibhasa ito lagi ang past time ko noong college pa ako. Instead na magbulakbol o gumawa ng mga katarandahan sa labas, magsulat na lang. Sabi nga nila dito mo naisusulat ang mga gusto mong sabihin na hindi mo kayang sabihin sa personal. Hobby ko naman talaga ito, naimpluwensiyahan ata ako ni BOB ONG, na may sayad, aaminin ko hindi ako fan ni BOB Ong pero may mga sulat nya akong binasa ko din pero hindi ko natatapos dahil sa trabaho. Pero ganun pa man, may mga ideya naman ako tungkol sa sinusulat nya. Huwag na nating pag usapan ang tungkol sa kanya, ang mahalaga nabanggit ko siya dito, kasi sabi ko noong una, pag ako ngsulat babanggitin ko siya sa unang sulat ko.

Kay PG salamat sa pagpapaalala sa akin na gawin ulit ito, sa paraang ito e nakikilala ako ng ibang tao. Hindi man sa personal ganun din sa nilalaman ng kalooban. Sana mabasa mo ito.

Unang una sa lahat, gusto ko muna magpakilala sa inyo. 


Ako nga pala si Cristopher, 23 years old, nagtatrabaho sa isang malaking kompanya dito sa Metro manila. Oo sa isang BPO company ako, hindi na siguro nakakapagtaka iyo dahil halos karamihan sa mga kabataan ngayon dito nagsisimula. Una malaki ang sweldo, kaya kang buhayin at siyempre ang pamilya mo din. Magsusulat din ako tungkol sa kompanyang pinapasukan ko nagyon, pero sa ngayon ito muna. Actually andito nga ako sa opisina ngayon, may trabaho kaso kailangan ko tlagang magsulat muna, break ko pa naman. Isa akong Editor ng mga legal documents o yung tinatawag nating mga libro ng mga nag aaral sa LAW o abogasya. Ang kliyente namin ay mga taga ibang bansa at ang hawak ko dito ay ang Estados Unidos. Kung tatanungin, oo mahirap ang trabaho, kailangan ng masusing pag aanalisa, malinaw na mata at pasensya. Bilang editor kumikita lang ako ng sapat, wala naman kasi ako sa position na mataas para kumita ng malaki. May binubuhay ako sa probinsya, ang Nanay ko at ang mga kapatid ko at mga pamangkin ko. Ang dami nila, pero kahit papano nabibigay ko naman o nkakatulong naman ako kahit papano. Sabi ng nanay ko walo (8) daw kaming magkakapatid, kaya lang nauna na daw yung isa sa langit nung hindi pa ako pinapanganak, kaya ngayon (7) pito na kmi nung lumabas ako noong Abril 1988. Sa kagustuhan naman ni Lord, kinuha na din nya ang panganay namin na babae, kaya anim na lang kmi ngayon. Ako lang ang wala pang asawa, lahat sila tinamaan ni kupido kaya nagsi asawa na. Ako lang ang nagtatrabaho sa aming pamilya maliban kay ate na siya naming pangatlo sa pamilya eh nasa ibang bansa bilang isang OFW. Maraming salamat din sa kanya at siya ang tumulong sa akin sa pag aaral ko kaya naman ako lang ang nakapagtapos sa amin. Nakapagtapos ako bilang isang Computer Science sa isa sa mga College School diyan sa University Belt, isa akong iskolar noon at nagtatrabaho na bilang Student Assistant.

Wala naman akong ibang aasahan kundi ang sariling sikap, tiyaga at sipag. Salamat na din sa mga pinsan ko at nalibre naman ako sa pagtira sa kanilang nirerentahang apartment. Mula high school sanay na ako na mapag isa, sanay na ako na ako lang ang nagmamanage sa sarili ko. Kung meron man yun e kapag may sakit na ako at kailanagan ko na ng makakapitan. Hanga namna ako sa sarili ko kasi kahit papano madami na akong nalampasang pagsubok. Pinatinay ako ng nakaraan at ngayon pinapatibay ako ng mga taong nakakasalamuha ko.
nakatira ako ngayon sa isang inuupahang apartment, pito kami at hati hati sa bayad, tig isang libo mahigit. Maayos naman ang mga kasama ko at di namana nila ako inaaway o pinapabayaan. Kaya maraming salamat din sa inyo.
Sa kabilang dako, Oo wala akong pag ibig sa ngayon pero in-love pa rin ako, sana lang dumating na yung araw na magiging masaya na kami. Sa ngayon masaya pa ako kung anong meron ako, hindi naman minamadali ang lahat kaya hinay hinay lang. Buhay pag-ibig ay napakakomplikado, madaming pagsubok, ika nga napakadaming sakripisyo na gagawin. Kung mahal mo talaga siya balewala ang mga balakid na yan.
Kung naitatanong nyo, mahilig akong kumanta, sumayaw. Sumasali din ako sa mga takbuhan, hobby ko na din ang pag work-out, hindi ko na yata kayang alisin ang mga yan, masaya ako sa gingawa ko kaya ito ako naka smile lagi. Huwag damdamin ang problema, hayaan mo na lang na ang problema ang mamroblema sayo. Ika nga enjoy life to the fullest. Isa lang ang sikreto ko sa buhay, tanggalin ang mga nakaka stress sa buhay, palitan ng mga masasayang bagay. Huwag magmadali, kalma lang, laht yan nadadaan sa dahan dahan.
Ito nga pala ang unang sulat ko.